Mięczak zakaźny u dzieci – jest to wirusowe zakażenie skóry i błon śluzowych. Stanowi około 10% chorób skóry u dzieci w grupie wiekowej do 10 Choroba dotyczy przede wszystkim dzieci w wieku od 1 do 14 największa zachorowalność przypada na wiek pomiędzy 1 a 4 rokiem życia. Choroba z jednakową częstością pojawia się u obu płci. Ryzyko zachorowania zwiększa się wraz z używaniem wspólnych gąbek do mycia, ręczników, korzystaniem z basenów z osobami zakażonymi. Kolejnym czynnikiem, który zwiększa ryzyko zachorowania na mięczaka jest atopowe zapalenie skóry. Atopowe zapalenie skóry jest także czynnikiem zwiększającym pojawienie się rozsianej postaci choroby. Do zakażenia dochodzi przez kontakt bezpośredni i pośredni (zabawki , odzież, ręczniki, gąbki, basen), samoprzeniesienie zmian. Zakażenia wśród członków rodziny są częste (głownie wśród rodzeństwa). Okres wylęgania mięczaka wynosi od 2-8 tygodni, ale może trwać także wiele miesięcy. U dzieci i osób o prawidłowej odporności immunologicznej przebieg zmian jest często samoograniczający się .U osób o zmniejszonej odporności przebieg choroby jest zazwyczaj cięższy, z większymi i trudno poddającymi się leczeniu wykwitami. Zmiany widoczne na skórze to małe kilkumilimetrowe grudki lub guzki barwy skóry, perłowe z pępkowatym wgłębieniem w części środkowej. Zmiany są pojedyncze lub mnogie i mogą zajmować każdą okolicę ciała, bardzo rzadko występują na dłoniach i podeszwach. Mogą zajmować także błony śluzowe jamy ustnej, języka, warg. Rozpoznanie mięczaka następuje najczęściej na podstawie obrazu klinicznego. Pomocna bywa dermatoskopia zmian, badanie cytologiczne i pobranie biopsji do badania histopatologicznego. Mięczak zakaźny u dzieci może przypominać prosaki, brodawki, kępki żółte ,potówki, znamię naskórkowe lub guzy przydatków skóry, a na powiece zmiany należy je zróżnicować z gradówką lub jęczmieniem. Mięczak zakaźny u dzieci – leczenie Leczenie mięczaka jest tematem kontrowersyjnym. Wielu autorów publikacji opierając się na badaniach uważa ,ze u osób bez zaburzeń immunologicznych przebieg mięczaka zakaźnego jest samoograniczający się a choroba ustępuje w ciągu kilku miesięcy. Z drugiej strony przewlekły przebieg zakażenia mięczakiem może mieć wpływ na jakość życia dzieci zarażonych i ich rodzin. Unikanie zabaw i zajęć w grupie rówieśników, unikanie basenu do czasu aż zmiany ustąpią może prowadzić do gorszego samopoczucia małych pacjentów i ich jakości życia. W związku z tym w rodzinach wielodzietnych, w przypadku zmian przewlekłych, rozległych, ze stanem zapalnym lub nadkażeniem zmian należy leczyć mięczaka zakaźnego. Wybór metody zależy od liczby i lokalizacji zmian, wieku dziecka, stanu immunologicznego pacjenta, a także preferencji rodziców. Obecnie w leczeniu mięczaka najczęściej stosuje się łyżeczkowanie, kriochirurgię, laseroterapię i leczenie miejscowe (wodorotlenek potasu, pochodne Vit A, kwas mlekowy, kwas salicylowy, jodyna). Efektem leczenia mogą być drobne zanikowe blizenki, przebarwienia lub odbarwienia skóry. Rejestracja Dermatolog Katowice Dr n. med. Aleksandra Szczepanek-Grettka – Zapraszamy.

Dermatologia Praktyczna - czasopismo oparte na doskonałych artykułach polskich i zagranicznych. Forum dermatologiczne prezentujące praktyczną wiedzę i wykorzystanie najnowszych osiągnięć w dziedzinie dermatologii.Dermatologia to fascynująca dziedzina medycyny, w której w ostatnich latach dokonuje się ogromny postęp związany z rozwojem nauk podstawowych (genetyki, immunologii

Mięczak zakaźny (Molluscum contagiosum – MC) jest powszechnie występującym zakażeniem skóry i błon śluzowych. Czynnikiem etiologicznym jest wirus z rodziny Poxviridae. Najwięcej zachorowań obserwuje się u dzieci w wieku 3–10 lat. W populacji osób dorosłych MC jest zaliczany do chorób przenoszonych drogą płciową. Do metod terapeutycznych zaliczamy: usuwanie mechaniczne, łyżeczkowanie, krioterapię, laseroterapię, elektrokoagulację oraz leczenie miejscowe. Mięczak zakaźny jest powszechnie występującym zakażeniem skóry i błon śluzowych. Najwięcej zachorowań obserwuje się w populacji dzieci w wieku 3–10 lat. Do zakażeń najczęściej dochodzi w drodze kontaktów bezpośrednich. Możliwa jest również autoinokulacja. Wystąpienie schorzenia u osób dorosłych zalicza się do chorób przenoszonych drogą płciową. Rozsiana postać MC u dzieci współistnieje z atopowym zapaleniem skóry (AZS), natomiast stwierdzenie licznych ognisk MC u osób dorosłych wymaga diagnostyki w kierunku niedoborów odporności. POLECAMY Etiologia Wirus MC jest dużym wirusem z rodziny Poxviridae, o wymiarach 240 x 320 nm. Wirus charakteryzuje się wysokiego stopnia epidermotropizmem. Okres wylęgania wynosi ok. 2–7 tygodni. Opisano cztery główne podtypy MC: MCV-1, MCV-2, MCV-3, MCV-4. Podtyp MCV-1 odpowiada za zakażenia głównie u dzieci. Podtyp MCV-2 dotyczy osób z upośledzoną odpornością i osób aktywnych seksualnie. MCV-3 i MCV-4 występują bardzo rzadko [1]. Infekcja MC dotyczy głównie naskórka. Namnażanie się wirusa zachodzi w keratynocytach. W obrębie zakażonych keratynocytów obecne są ciałka mięczakowate, które stanowią cechę diagnostyczną [2]. Obraz kliniczny W przypadkach typowych widoczne są grudki, barwy cielistej lub bladoróżowej, średnicy 2–10 mm, z charakterystycznym zagłębieniem w centrum. Wykwity mogą mieć postać rozsianą lub układać się linijnie, sugerując objaw Koebnera. Zmiany mogą pojawić się na każdym obszarze skóry, jednak najczęściej obserwuje się występowanie ognisk MC w obrębie pachwin, dołów pachowych, szyi. U osób aktywnych seksualnie wykwity MC obecne są w obrębie okolic podbrzusza, ud i narządów płciowych. Zmiany mogą również obejmować błony śluzowe jamy ustnej, spojówek i narządów płciowych. Szczególny problem stanowią ogniska MC lokalizujące się w okolicy oczu. Niezwykle rzadko obserwuje się występowanie MC w obrębie dłoni i podeszew [3]. Z reguły zmianom nie towarzyszą dolegliwości subiektywne. W niektórych przypadkach, szczególnie u dzieci z AZS, obserwuje się występowanie świądu, dolegliwości bólowych. U osób z prawidłową odpornością wykwity MC mogą ustępować samoistnie w ciągu 6–9 miesięcy, bez pozostawienia blizny. Jednak należy poinformować pacjenta o możliwości nawrotów objawów. Przebieg choroby u osób z obniżoną odpornością jest zdecydowanie cięższy i przewlekły, gdyż zmiany mają charakter rozsiany, mogą osiągać duże rozmiary oraz mogą mieć charakter brodawkujący lub wrzodziejący. Rozpoznanie Obraz kliniczny MC jest bardzo charakterystyczny. W rzadkich przypadkach zachodzi konieczność pobrania wycinka do badania histologicznego lub wykonania badania bezpośredniego. Badanie mikroskopowe treści wyciśniętej z wykwitów z zastosowaniem barwienia metodą Wrighta, Giemzy lub Grama, wykazuje obecność ciałek mięczakowatych (molluscum bodies). Bezwzględną wartość diagnostyczną ma obraz histologiczny MC. Widoczny jest rozrost naskórka, w obrębie warstwy kolczystej, wnikający w podścielisko. Duże, różnokolorowe komórki naskórka, odpowiadają ciałkom mięczakowatym [4]. Diagnostyka różnicowa Zazwyczaj rozpoznanie choroby nie sprawia problemu. W niektórych przypadkach wykwity MC są mylone z brodawkami wirusowymi. Wykwity lokalizujące się na twarzy należy różnicować z przerośniętymi gruczołami łojowymi czy nawet z rakiem podstawnokomórkowym w przypadkach zmian pojedynczych. Zmiany rozsiane powinny być różnicowane z potówkami, torbielami gruczołów potowych czy z gruczolakami potowymi. Szczególne trudności sprawiają MC o dużych rozmiarach, spotykane u osób zakażonych HIV lub chorych na AIDS. Takie zmiany mogą być mylone z rogowiakiem kolczystokomórkowym lub z rakiem kolczystokomórkowym [5]. Leczenie Skuteczna jest każda metoda, która prowadzi do zniszczenia chorobowo zmienionych tkanek. Jak już wcześniej wspomniano, zmiany mogą ustąpić samoistnie w ciągu kilku miesięcy, jednak nie jest to regułą. Ze względu na dużą zakaźność, możliwość autoinokulacji, leczenie należy rozpocząć jak najwcześniej po rozpoznaniu choroby. Wybór metody leczenia powinien być dobrany indywidualnie, dostosowany do wieku pacjenta, lokalizacji zmian na skórze. Powszechnie stosowaną metodą terapeutyczną jest wyciskanie zawartości wykwitów MC. Takie postępowanie możliwe jest przy obecności pojedynczych zmian. Po zabiegu należy zastosować nalewkę jodową. W przypadku zmian rozsianych skutecznym sposobem leczenia jest łyżeczkowanie, po uprzednim znieczuleniu np. preparatem lidokainy i prilokainy. Wykonanie zabiegu u dzieci często łączy się z koniecznością znieczulenia ogólnego. Po zabiegu łyżeczkowania również zalecane jest użycie nalewki jodowej [5–6]. Skuteczną metodą leczenia MC jest również krioterapia. Takie leczenie jest zalecane szczególnie u osób z długim wywiadem MC oraz w sytuacji, gdy inne metody terapii nie przynoszą pożądanego efektu. Zabiegi krioterapii należy powtarzać co 7–14 dni [7]. Laseroterapia jest również skutecznym leczeniem MC. Szczególnie zaleca się tę metodę leczenia w przypadkach, gdy inne metody są nieskuteczne [8]. Zastosowanie powyższych metod wiąże się z wystąpieniem określonych działań niepożądanych, takich jak: krwawienie, rumień, dolegliwości bólowe, a także stres emocjonalny. U dzieci, ze względu na strach przed wystąpieniem dolegliwości bólowych, często nie ma możliwości wykonania zabiegu. W takiej sytuacji zaleca się zastosowanie substancji chemicznych, stosowanych miejscowo, które wywołują stan zapalny, takich jak wodorotlenek potasu, pochodne witaminy A, podofilotoksyna, azotan srebra, kwas mlekowy, kwas salicylowy, nadtlenek wodoru, kwas trójchlorooctowy, jodyna i kantarydyna [9]. Powyższe leczenie może być prowadzone w domu. Fot. 1. Mięczak zakaźny U dzieci od 2. można stosować preparaty w postaci płynu, zawierające 5% lub 10% wodorotlenek potasu. Substancja powoduje uszkodzenie wewnątrzkomórkowych otoczek lipidowo-kolagenowych wirusa. Lek stosuje się na ogniska MC 1–2 razy dziennie (w zależności od stężenia substancji czynnej), do momentu wystąpienia stanu zapalnego. Proces gojenia trwa zazwyczaj 4–6 tygodni. Ze względu na drażniący charakter preparatu zaleca się zabezpieczenie otaczającej, zdrowej skóry tłustym kremem lub maścią. Nie należy stosować leku na błony śluzowe, rany, zmiany z cechami nadkażenia. Szczególną ostrożność należy zachować przy stosowaniu preparatu w okolicach oczu. Nie zaleca się stosować wspomnianego preparatu pacjentom z rozpoznaniem AZS, w stanie zaostrzenia stanu dermatologicznego, jak również osobom ze skłonnością do tworzenia się keloidów i hipertroficznych blizn. Badania porównujące skuteczność wodorotlenku potasu i imikwimodu wykazały zdecydowanie szybsze działanie wodorotlenku potasu [10]. Do innych metod terapeutycznych MC zaliczamy stosowanie preparatów zawierających tretynoinę w stężeniu 0,025–0,05%. Zaleca się stosowanie leku dwukrotnie w ciągu dnia, przez okres 4–6 tygodni. Roztwór zawierający 0,5% podofilotoksynę powinien być stosowany 2 razy dziennie przez 3–5 dni. Skuteczne są równie... Pozostałe 70% treści dostępne jest tylko dla Prenumeratorów Co zyskasz, kupując prenumeratę? 6 wydań czasopisma "Forum Pediatrii Praktycznej" Nielimitowany dostęp do całego archiwum czasopisma Dodatkowe artykuły niepublikowane w formie papierowej ...i wiele więcej! Sprawdź

Czym jest mięczak zakaźny? Nazwa mięczaka (z łac. molluscum contagiosum) oznacza wirusową infekcję skórną, która najczęściej dotyka dzieci (do 5 roku życia), ale również dorosłych. W przypadku dzieci mięczakiem można zarazić się w podobny sposób jak ospą, natomiast dorośli zarażają się najczęściej drogą płciową.

Mięczak zakaźny u dzieci i dorosłych - zdjęcia. Jak leczyć? Mięczak zakaźny Autor. Redakcja Medonet 12.02.2014 09.10.2019 3 min czytania Dodaj do ulubionych

Mam problem. Gdzieś tak rok i kilka miesięcy temu na bródce mojego synka pojawiły się krostki. Troszkę chyba swędziały, ale nie zbyt intensywnie, bo nie specjalnie się drapał. Było kilka wizyt u dermatologów, kilka maści zrobionych w aptece. Diagnozy na początku nie było konkretnej. Lekarze nie bardzo wiedzieli co to takiego. Dopiero po kilku miesiącach (po kolejnej zmianie lekarza) dowiedziałam się, że to coś ( z bródki zniknęło, ale rozlazło się bo całej buźce i jeszcze dwie krostki na brzuszku, dodatkowo) - to tajemniczy intruz zwany mięczakiem zakaźnym . Lekarz zapewniał, że do roku samo zlezie, gdyż organizm dziecka mniej więcej tyle czasu potrzebuje, by się obronić. Lekarstwa na to świństwo nie ma. No chyba że sterylną igiełką ukłuć i samemu wyłuskać albo też tzw. wypalanka, czego nie chcę swemu dziecku fundować. Podobno bolesna No i teraz mam problem, samo nie zniknęło, szpeci toto moje dziecię i jestem bezradna... Bardzo chcę się tego pozbyć. Może ktoś z Was miał z tym do czynienia??? Proszę o rady... --------------------Bumbunia mama synka (2003) i córeczki (2006)

Tak, mięczak zakaźny jest zaraźliwy. Mięczak zakaźny przenoszony jest przez bezpośredni kontakt między osobami lub przez kontakt z zanieczyszczonymi przedmiotami, takimi jak wspólna odzież, ręczniki, myjki i zabawki. Ta droga transmisji jest najczęstsza u dzieci. U dorosłych mięczak zakaźny często nabywa się przez kontakt seksualny.

Mięczak zakaźny i inne choroby skóry U dzieci i dorosłych często spotykane są różne choroby skóry. Samo stwierdzenie krost i przebarwień na skórze może nie wystarczyć, jeśli chodzi o identyfikację choroby i ocenę powagi sytuacji. Read more Jak wygląda mięczak zakaźny? Mięczak zakaźny (Molluscum contagiosum) to choroba wywoływana przez wirus z grupy ospy (Poxivirus). Może być przenoszona drogą płciową, przez dotyk, lub przez wspólne korzystanie z przedmiotów codziennego użytku. Read more 2012-02-06 16:45. Mięczak zakaźny to zakaźna choroba skóry wywoływana przez wirusa z grupy ospy (Poxvirus), MCV (molluscum contagiosum virus). Najczęściej mięczak zakaźny atakuje dzieci do 5. roku życia oraz młodzież i dorosłych w wieku 15-29 lat. Po kilku tygodniach od zakażenia na skórze dziecka pojawia się wysypka ^{Fot.: Tomsickova / Mięczak zakaźny to choroba skóry obejmująca najczęściej okolice narządów płciowych. U dzieci może mieć inną lokalizację. Niewielkie, pojedyncze zmiany można leczyć w domu, np. jodyną czy pochodnymi witaminy A. Skuteczne są również zabiegi z zakresu krioterapii czy laseroterapii. Mięczak zakaźny jest chorobą wywołana wirusem mięczaka zakaźnego (MCV), z łac. Molluscum contagiosum. To choroba zakaźna skóry, wobec czego namnaża się wyłącznie w obrębie nabłonka płaskiego skóry, nie wnika głębiej i nie wywołuje ogólnoustrojowych zakażeń. Mięczak zakaźny – jak można się zarazić? Głównym źródłem zakażenia są inni chorzy ludzie. Zarazić można się zarówno przez bezpośredni kontakt z zajętą skórą chorego, ale również pośrednio przez używanie ubrań, ręczników i innych przedmiotów. Zakaźność trwa tak długo, jak długo utrzymują się zmiany skórne. Okres wylęgania może trwać nawet do 6 miesięcy. Zdarza się, że choroba ma przebieg bezobjawowy, jednak człowiek wtedy nadal jest źródłem zakażenia. Mięczak zakaźny – objawy Najczęściej początkowo mięczak zakaźny skóry to twarda pojedyncza grudka w kolorze skóry lub odrobinę jaśniejszym. Średnica zmiany pierwotnej zwykle nie przekracza 5 mm. U osób z upośledzoną odpornością może wystąpić mięczak olbrzymi, czyli zmiana znacznie większa (> 5 mm). Sam wykwit ma w środku charakterystyczne zagłębienie. Czasami jest otoczony rumieniowatą obwódką lub odbarwieniem skóry. U osób bez zaburzeń odporności wystąpić może tylko jedna zmiana, ale też może być ich wiele, nawet 30. Zmiany lokalizują się na wewnętrznej części ud, w obrębie narządów płciowych zewnętrznych, a także na podbrzuszu. U dzieci lokalizacja zmian jest często odmienna od tej u dorosłych. Wykwity skórne mogą pojawić się u nich na twarzy, tułowiu lub na kończynach. Zarówno u małych dzieci, jak i u osób z upośledzoną odpornością istnieje ryzyko wystąpienia zmian rozsianych. Mięczak zakaźny ustępuje samoistnie po co najmniej 6 miesiącach. U niektórych może utrzymywać się kilka lat. W fazie zejściowej pojawia się czasami reakcja zapalna, co jest jednym z sygnałów ustępowania choroby. Mięczak zakaźny pozostawia po sobie drobne, punktowe blizny, tym bardziej jeśli poprzez drapanie zmian dochodzi do ich nadkażenia. Mięczak zakaźny – jak leczyć? Mięczak zakaźny skóry rozpoznawany jest głównie na podstawie obrazu klinicznego. Jeśli lekarz ma wątpliwości co do rozpoznania, może zlecić badanie mikroskopowe zmiany. Można je przeprowadzić poprzez wyciśnięcie zawartości wykwitu lub małego fragmentu zakażonej skóry. Badanie mikroskopowe takiego materiału w przypadku zakażenia mięczakiem zakaźnym pozwala na wykrycie ciałek mięczakowatych, czyli ciałek wtrętowych w cytoplazmie pobranych komórek. W przebiegu diagnostyki mięczaka zakaźnego ważne jest rozpoznanie różnicowe tych zmian skóry. Bierze się pod uwagę brodawki zwykłe, kłykciny kończyste, liszaja, torbielki gruczołów potowych i łojowych, żółtakoziarniniakowatość młodzieńczą, znamię Spitz czy nowotwory typu rak podstawnokomórkowy skóry. U osób z niedoborami odporności, u których dochodzi do powstawania rozsianych zmian na całym ciele, może przypominać kryptokokoz albo histoplazmozę. Jeśli dojdzie do nadkażenia mięczaka zakaźnego, przypomina on czyraka, czyli zapalenie mieszka włosowego. Mięczaki zakaźne nie wymagają szczególnego leczenia, ponieważ ustępują samoistnie po kilku miesiącach. Czasem jednak niektórzy skłaniają się ku ich usunięciu, szczególnie jeśli zmiany są duże, rozsiane i powodują duże defekty estetyczne. Są przypadki, kiedy mięczak zakaźny utrzymuje się długo, nie chce ustąpić, a czasami nawet dochodzi do stałego pojawiania się nowych zmian. Leczenie mięczaka zakaźnego obejmuje zarówno metody inwazyjne, jak i nieinwazyjne. Do leczenia inwazyjnego zalicza się krioterapię, laseroterapię i miejscową ekstrakcję. Laseroterapia jest metodą najskuteczniejszą. Niesie niewielkie ryzyko powstawania blizn czy przebarwień skóry. Jeśli wykwity są pojedyncze, można zastosować krioterapię ciekłym azotem, jednak jest to metoda, która może skutkować powstawaniem blizn. Konieczne też bywa powtarzanie zabiegu po około miesiącu. W przypadku pojedynczych, nielicznych wykwitów można stosować ekstrakcję zmian igłą lub łyżeczkowanie w znieczuleniu miejscowym. Leczenie farmakologiczne nie ma jak dotąd potwierdzonej skuteczności. Lekiem na mięczaka zakaźnego, możliwym do miejscowego stosowania, jest krem z podofiliną. Nie mogą go jednak używać kobiety w okresie prokreacyjnym. Często zalecany jest również antybiotyk, jeśli dojdzie do nadkażenia zmian skórnych, ropnego wysięku czy obrzęku i rumienia. Mięczak zakaźny – leczenie domowe Mięczak zakaźny jest zmianą ustępującą często samoistnie, dlatego też często wystarczy leczenie domowe, polegające przede wszystkim na zachowaniu odpowiedniej higieny intymnej i zapobieganiu rozprzestrzeniania się zmian. Należy zwracać szczególną uwagę na to, by nie drapać wykwitów skórnych, a także nie używać odzieży czy ręczników innej osoby, unikać przypadkowych kontaktów seksualnych i tarcia skóry, które sprzyja rozprzestrzenianiu się mięczaka. Środki do stosowania w warunkach domowych to preparaty zawierające: jodynę, pochodne witaminy A, kwas salicylowy, wodorotlenek potasu. Zobacz film: Jakie funkcje pełni skóra człowieka? Źródło: Bez skazy} Mięczak zakaźny może zainfekować każdą część skóry z wyjątkiem dłoni i podeszew stóp. Infekcja jest zwykle przewlekła. U dzieci guzki najczęściej występują na twarzy, tułowiu, ramionach i nogach. U dorosłych guzki występują najczęściej na penisie, sromie lub w okolicy łonowej. Z Cezarym Makulskim, lekarzem medycyny, pediatrą, rozmawiamy na temat mięczaka zakaźnego u dzieci. Ewa Kozakiewicz: Dzieci w jakim wieku najczęściej atakuje mięczak zakaźny? Dr Cezary Makulski, lekarz medycyny, pediatra i specjalista chorób płuc: Mięczak zakaźny najczęściej dotyczy dzieci pomiędzy pierwszym a piątym rokiem życia. Jest schorzeniem obejmującym stosunkowo niewielką część tej populacji, kilka procent. Okres wylęgania się choroby wynosi zazwyczaj od 2 tygodni do 2 miesięcy. Podstawowym objawem zakażenia są woskowobiałe, wypukłe guzki, zwykle o średnicy 2-6 mm, wypełnione treścią przypominającą drobną kaszę. Centralnie na powierzchni guzka znajduje się charakterystyczne zagłębienie (zwykle dotyczy to starszych zmian). Ilość guzków może dochodzić nawet do kilkuset. Mięczak zakaźny u dzieci najczęściej lokuje się na dłoniach, w zgięciach łokciowych, w dołach podkolanowych, pod pachami oraz na skórze brzucha i klatki piersiowej. Dla młodzieży charakterystyczne jest umiejscowienie zmian w okolicy pachwin i na zewnętrznych narządach płciowych. Jakiego pochodzenia są te wykwity? Czy da się dziecko uchronić przed zakażeniem, jeśli chodzi do przedszkola, na basen etc.? Chorobę wywołuje wirus z grupy ospy. Do zakażenia może dojść wskutek bezpośredniego kontaktu z chorym rówieśnikiem, wspólnego używania zakażonych przedmiotów: zabawek, sztućców, ręczników, w czasie wykonywania codziennych zabiegów higienicznych (wirus wnika do organizmu dziecka przez powstałe mikrouszkodzenia skóry). Stosunkowo często, zwłaszcza u najmłodszych dochodzi do samozakażania wskutek rozdrapywania guzków. Chore dziecko staje się „rezerwuarem” wirusa i zakaża inne dzieci na podwórku, w żłobku, przedszkolu czy na przykład na pływalni. Ze względu na długi okres rozwoju choroby trudne jest dokładne ustalenie źródła zakażenia. Dlaczego dzieci chorują na to najczęściej do piątego roku życia? Na podatność zachorowania na mięczaka zakaźnego mają wpływ między innymi zaburzenia odporności u dziecka, powstałe często w okresie niemowlęcym – dotyczy to zwłaszcza pacjentów z atopowym zapaleniem skóry, ale także dzieci leczonych kortykosterydami czy lekami immunosupresyjnymi. Częściej zakażeniu ulegają dzieci z obniżoną odpornością po przebytych ciężkich infekcjach.

Coraz więcej osób słyszy w gabinecie lekarskim diagnozę: to atopowe zapalenie skóry. Czym jest ta choroba i jak przebiega. Obejrzyj film i zapoznaj się z wypowiedzią eksperta. Dr n. med. Maciej Pastuszczak Dermatolog , Kraków. 76 poziom zaufania. Jedną z lepszych metod jest tzw. łyczeczkowanie. Z preparatów miejscowych związku

Mięczak zakaźny – jakie są przyczyny, objawy i sposoby leczenia mięczaka u dzieci i dorosłych 24 czerwca 2016 choroby skórymięcznik zakaźny Mięczak zakaźny to choroba wirusowa skóry. Jak można nabawić się infekcji, po czym ją rozpoznać i jak wygląda ewentualne leczenie? Oto kilka podstawowych informacji na ten temat. Mięczak zakaźny – przyczyny Mięczak zakaźny przenosi się poprzez kontakt bezpośredni, a także dzielenie wspólnych przedmiotów (np. ubrań, ręczników, zabawek). Wirusem można zarazić się także na basenie, w saunie czy ośrodku sportowym. Mięczak zakaźny u dorosłych bywa przenoszony drogą płciową, dzieci natomiast zarażają się np. w trakcie wspólnej zabawy. Teoretycznie choroba jest w stanie dotknąć każdego, jednak częściej występuje u dzieci do 10. roku życia, ludzi zamieszkujących strefę klimatu tropikalnego, osób z osłabionym systemem odporności i atopowym zapaleniem skóry, a także uprawiających sporty, które wiążą się z bezpośrednim kontaktem skóry ze skórą (np. zapasy). Jak objawia się mięczak zakaźny? Objawy mięczaka nie występują bezpośrednio po zakażeniu, zazwyczaj zmiany skórne ujawniają się po 2 tygodniach, czasami później, nawet po kilku miesiącach. Charakterystyczne są twarde grudki z wgłębieniem w środku. Mają około 2-5 mm średnicy, choć w cięższych przypadkach średnica może wynosić nawet 1,5 cm. Grudki występują pojedynczo lub w większych skupiskach i pojawić się mogą w różnych miejscach na skórze, jednak nie na dłoniach i podeszwach stóp. Specyficzny wygląd zmian ułatwia lekarzowi diagnozę choroby. Leczenie mięczaka zakaźnego u dzieci i dorosłych Wiele przypadków, szczególnie u osób o silnym systemie odpornościowym, nie wymaga specjalnego leczenia, a grudki powinny zniknąć samoistnie. Ta informacja nie powinna jednak powstrzymywać cię przed pójściem do lekarza, bo zmiany skórne mogą oznaczać wiele chorób i tylko specjalista jest w stanie właściwie je rozpoznać. Leczenie mięczaka zakaźnego jest natomiast wymagane, gdy: zmiany są duże, mięczaki na skórze pojawiły się w obrębie twarzy i szyi, u dziecka lub dorosłego występuje atopowe zapalenie skóry, choroba dotyczy osoby z bardzo słabym systemem odpornościowym (np. w przypadku HIV), istnieje duże ryzyko rozprzestrzeniania się choroby na innych. Metody leczenia mięczaka obejmują krioterapię, łyżeczkowanie, terapię laserową lub leczenie za pomocą specjalistycznych środków farmakologicznych, działających miejscowo (np. w postaci preparatu zawierającego kwas salicylowy lub glikolowy), które powodują złuszczanie się skóry. Jeżeli specjalista zaleci Ci jakieś leki lub terapię, a jesteś w ciąży, starasz się o dziecko lub karmisz piersią – koniecznie go o tym poinformuj. Mięczak zakaźny – profilaktyka Aby uniknąć infekcji i nie rozprzestrzeniać jej dalej, ważne jest stosowanie się do zasad higieny. Dokładne mycie rąk w ciepłej wodzie z mydłem to podstawa, o czym powinno dobrze wiedzieć także dziecko. Ponadto, należy unikać dzielenia z innymi osobami rzeczy osobistych i kosmetyków (ubrania, ręcznik, mydło). Zmiany skórne powinny być utrzymywane w czystości i zasłonięte, aby inne osoby ich nie dotykały. Jeśli masz zakażenie, także postaraj się nie dotykać ani drapać grudek. Pamiętaj, że podczas zakażenia należy stronić od kontaktów seksualnych. Comments comments Opublikowane przez . Data publikacji: 24 czerwca 2016

Zb7t.

wuddxf8sjg.pages.dev/7

wuddxf8sjg.pages.dev/56

wuddxf8sjg.pages.dev/35

wuddxf8sjg.pages.dev/82

wuddxf8sjg.pages.dev/57

wuddxf8sjg.pages.dev/26

wuddxf8sjg.pages.dev/18

wuddxf8sjg.pages.dev/17

mięczak zakaźny u dzieci forum